کتاب «رهیافتی به قرآن کریم؛ در تعریف قرآن» نقد و بررسی می‌شود
گروه اندیشه: کتاب «رهیافتی به قرآن کریم؛ در تعریف قرآن» توسط گروه جریان‌های فکری تاریخ اسلام به بوته نقد گذاشته خواهد شد.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا)، این کتاب با عنوان اصلی مدخل إلی القرآن الکریم اثر دکتر عابد الجابری است که در سال 2006 میلادی در بیروت منتشر شده و توسط محسن آرمین در اختیار پارسی‌زبانان قرار گرفته است.
بنا بر این گزارش، نشست بررسی و نقد این کتاب، روز سه‌شنبه سوم تیرماه، ساعت 17 تا 19 با حضور محسن آرمین مترجم کتاب، استاد سیدمحمد آل‌مهدی و عباس برومند اعلم در محل پژوهشکده تاریخ اسلام برگزار خواهد شد.
این کتاب مقدمه و تمهیدی بر کتاب فهم القرآن الکریم است که جابری آن را در سه جلد به رشته تحریر درآورده است. جابری در این کتاب به تبیین موضوع‌ها و اصولی می‌پردازد که از نظر او بدون فهم آنها نمی‌توان درک درستی از قرآن داشت. او همین اصول را مبنای تأملات خود در کتاب بعدی، یعنی فهم القرآن الکریم، قرار داده است.
به این ترتیب، کتاب مدخل إلی القرآن الکریم را می‌توان کتابی در حوزه علوم قرآن دانست. زیرا علوم قرآن به دانشی اطلاق می‌شود که از اصول فهم قرآن بحث می‌کند. اما کتاب مدخل إلی القرآن الکریم کتابی مشابه تألیفات دیگر در حوزه علوم قرآن نیست. جابری در این کتاب نه خود را به مباحثی که به‌طور سنتی در تألیفات علوم قرآن مطرح می‌شود، محدود ساخته و نه از روش‌های مرسوم و معمول در آثار مذکور تبعیت کرده است. روش انتقادی و محققانه جابری، کتاب حاضر را به اثری متمایز و درخور توجه در حوزه آثار علوم قرآن تبدیل کرده است.
جابری در این کتاب کوشیده است نظریه جدیدی درباره قصص قرآن ارائه دهد. او نیز همچون عموم مفسران معاصر به رویکرد هدایت‌محور در قصص قرآن باور دارد و معتقد است هدف از قصص قرآن هدایت و پند و اندرز و عبرت، تقویت اعتقاد و باور به اراده و مشیت برتر الهی و نهایتاً تقویت ایمان و بینش و بصیرت ایمانی مخاطبان است.
جابری اما گامی فراتر می‌گذارد و ایده قصص قرآن به‌مثابه برهان را مطرح می‌سازد. او نظریه خود را درباره قصص قرآن که بخش مهمی از کتاب حاضر به شرح و تبیین آن اختصاص یافته است، بر ایده مذکور بنا می‌کند. مطابق این نظریه نقش و کارکرد داستان در قرآن علاوه بر عبرت و هدایت، تأیید و اثبات حقایق و آموزه‌هایی است که قصه در متن آن به‌کار رفته است. مطابق این ایده ذکر مجمل قصص و بیان پراکنده بخش‌های مختلف یک قصه بدون رعایت نظم و ترتیب زمانی در سور مختلف و حتی گاه در یک سوره عمدتاً بیانگر این حقیقت است که فرازهای هر قصه متناسب با مضمون و پیام متن و همچون دلیل برای اثبات آن مطرح می‌شود.
