ثارالله؛ احیای دین خدا

امام حسین(ع) پس از آن که با دعوت مردم کوفه و نامه‌هاى فراوان و پى در پى آنان روبه‌رو شد، تصمیم به هجرت از مکه به سوى کوفه گرفت.
با این که برخى از آشنایان و بزرگان مدینه، مانند محمد حنفیه، عبدالله بن عباس، عبدالله بن جعفر و عبدالله بن عمر، آن حضرت را از سفر به کوفه بر حذر کرده بودند و با دلایلى چند، تلاش کردند که وى را منصرف کنند، با این حال امام حسین(ع) سفر به کوفه را براى خویش تکلیف فرض و به آن اقدام کرد.

امام حسین(ع) در ماه ذى حجه سال 60 قمرى به قصد کوفه، از مکه خارج شد. قافله امام حسین(ع) پس از رسیدن به سرزمین عراق، در منزلگاه «شراف» با سپاه یک هزار نفرى حر بن یزید ریاحى که از سوى عبیدالله بن زیاد براى تعقیب و یا نبرد امام حسین(ع) مأموریت یافته بود، مواجه و از آن پس، مسیر تاریخ به سوى دیگر کشیده شد.
حر بن یزید که در پى نامه‌هاى روزانه عبیدالله، امام حسین(ع) را کنترل کرده و در مراقبت کامل خویش داشت، بنا به فرمان عبیدالله بن زیاد، آن حضرت را از مسیر اصلى به صحراى خشک و غیر آباد کشانید. تا این که در روز پنج شنبه، دوم ماه محرم سال 61 قمرى در سرزمین کربلا، راه را بر امام حسین(ع) بست و از ادامه حرکت آن حضرت، ممانعت به عمل آورد. امام حسین(ع) همین که متوجه شد، آن سرزمین، کربلا است، فرمود: اللهم انى اعوذبک من الکرب و البلاء
پس فرمود: این موضع کرب و بلاء و محل محنت و عنا است، فرود آئید که اینجا منزل و محل خیام ما است. این زمین جاى ریختن خون ما است و در این مکان واقع خواهد شد قبرهاى ما. خبر داد مرا جدم رسول خدا (ص ) به اینها. پس در آنجا فرود آمدند. دستور داد آن جا خیمه‌گاه و منزلگاه دایمى خویش قرار دهند. چون آن حضرت پیش از این از جدش محمد(ص) و پدرش امیرمؤمنان علی(ع) شنیده بود که محل شهادتش در کربلا است.
در این روز امام حسین(ع) به اهل کوفه نام‌ه‏ای نوشت و گروهی از بزرگان کوفه ـ که مورد اعتماد حضرت بودند ـ را از حضور خود در کربلا آگاه کرد. حضرت نامه را به  «قیس بن مسهّر» دادند تا عازم کوفه شود. اما ستمگران پلید این سفیر جوانمرد امام(ع) را دستگیر کرده و به شهادت رساندند.
 مردم در دین حاکمان قرار می‌گیرند
حجت‌الاسلام کریم حسنی در گفت‌وگو با ایکنا از زنجان اظهار کرد: روز دوم محرم ورود کاروان سیدالشهدا به کربلا اختصاص دارد امام حسین زمانی که به این سرزمین وارد شدند فرمودند:؛ اللهم انى اعوذبک من الکرب و البلاء کرب به معنی سرزمین سختی و بلا به معنای مصیبت است.
وی تصریح کرد ماه محرم ماه سیر و سلوک عاشقان سیدالشهداست؛ فرصتی است که در عزاداری‌ها باید معرفت خود را بالا ببریم و مداحان باید دقت کنند حرف و سخنی را بدون سند نگویند و جهت‌دهی داشته باشند تا معرفت و بصیرت در عزاداری‌ها و اشعار افزایش یابد.
معاون پژوهش حوزه علمیه امام صادق(ع)، امام آن را واسطه فیض خداوند در زمین خواند و افزود: برخی تفکرات غلط این ذهنیت را در جوامع مسلمانان ایجاد می‌کنند که شیعیان امامان را می‌پرستند در حالی که این چنین نیست و ما امامان را واسطه قرار می‌دهیم؛ باید سعی کنیم در این عزاداری‌ها شیعیان با بصیرت باشیم.
وی در مورد اهداف قیام امام حسین(ع) ابراز کرد: ایشان روز اولی که از مدینه خارج شدند، فرمودند که من برای اصلاح امت جدم قدم در این راه می گذارم؛ چرا که دین در خطر بود و مردم به کج‌روی و راه نادرست رفته بودند.
حسنی ادامه داد: یزید که حاکم بر جامعه بود کارهایی را انجام می‌داد که در شأن هیچ مسلمانی نبود، چه برسد به حاکم اسلامی و کارهای ناشایست را علناً انجام می‌داد و از آن‌ها ابایی نداشت؛ از آنجایی که مردم تحت تاثیر مرام حاکمان قرار می‌گیرد، کسی که بر مسند قدرت باید باشد می‌تواند الگویی برای مردم به‌شمار رود.
وی خاطرنشان کرد: امام حسین(ع) بزرگترین امر به معروف و نهی از منکر را انجام داد، ایشان دید که دین و نتیجه ۲۳ ساله پیامبر، سنت و قرآن در خطر است و به همین دلیل جانش را فدا کرد تا دین زنده بماند.
وی با اشاره به اینکه ثارالله به معنای خون خداست، ابراز کرد: این موضوع یعنی دین خدا مرده بود و با کشته شدن امام حسین(ع) دین خدا زنده شد و سیدالشهدا دین خدا را احیا کرد.
وی با اشاره به اینکه جامعه مانند کشتی است و اگر این کشتی سوراخ باشد آب وارد ان شود، همه را غرق می‌کند، تصریح کرد: امام حسین(ع) در شرایطی قرار داشت که نمی‌توانست در مقابل ظلم سکوت کند؛ در مقابل منکرها نباید ساکت و بی‌تفاوت بنشینیم و در مقابل ظلم باید به پا خیزیم.
انتهای پیام