نهادهای حقوق بشری حامی فلسطین و مواضع خصمانه اسرائیل

وی تصریح کرد: تل‌آویو بر خلاف آن چه که قبلا وعده داده بود به طور مستمر مانع از ورود من به کرانه باختری و نوار غزه شد و درخواست‌های مکرر من از سوی اسرائیل بی‌پاسخ ماند.

علی‌رغم همه این محدودیت‌ها، ویبیسونو پرونده‌ای در مورد جنایات رژیم صهیونیستی در جنگ غزه در سال 2014 تهیه کرد و از اسرائیل نیز خواست در مورد کشتار هزاران فلسطینی شامل شمار زیادی زن و کودک تحقیق کند که این موضوع با بی‌اعتنایی مقامات صهیونیست مواجه شد.

فرستاده سازمان ملل به سرزمین‌های اشغالی همچنین گزارشی در مورد نقض گسترده حقوق بشر در کرانه باختری شامل بازداشت‌های مداوم، بدرفتاری با کودکان، حمله به جوانان فلسطینی و ادامه شهرک‌سازی‌های غیر قانونی تهیه و تقدیم شورای حقوق بشر سازمان ملل مستقر در ژنو سوئیس کرد.

پیش از این کارشناسان سازمان ملل از اسرائیل خواسته بودند به عدم اجازه دسترسی مدافعان حقوق بشر به سرزمین‌های اشغالی پایان دهد.

میشل فورست، گزارشگر ویژه ملل متحد در امور وضعیت مدافعان حقوق بشر در ماه دسامبر تأکید کرده بود که آزار و اذیت مدافعان حقوق بشر و ایجاد اخلال در انجام مسئولیت‌هایشان از سوی اسرائیل غیرقابل قبول است و باید فورا متوقف شود.

آخرین گزارشگر سازمان ملل که اجازه ورود به سرزمین‌های اشغالی را پیدا کرد «جان دوگارد» استاد حقوق از آفریقای جنوبی بود که در سال 2007 موفق به بازدید از فلسطین اشغالی شد. وی پس از پیوستن فلسطین به دادگاه بین المللی کیفری (ICC) تصریح کرد که باید در این دادگاه پرونده ای همانند پرونده آپارتاید آفریقای جنوبی علیه اسرائیل به جرم نژادپرستی تشکیل شود.

دوگارد گفت: من یک شهروند آفریقای جنوبی هستم که دوران آپارتاید را کاملا تجربه کرده‌ام. از این روی هیچ تردیدی ندارم که اعلام کنم جنایات اسرائیل بسیار بدتر از جنایاتی است که توسط رژیم آپارتاید در آفریقای جنوبی صورت پذیرفت.

اسرائیل از سال 1967 تمامی قطع نامه های سازمان ملل در مورد فلسطین از جمله بندهای کنوانسیون ژنو را به چالش کشیده است. بر اساس مفاد این کنوانسیون اسرائیل ملزم به پذیرش و امضای آن است و باید شئونات انسانی را در رفتار با شهروندان فلسطینی رعایت کند.

تل آویو همچنین بارها ادعا کرده است که دادگاه بین‌المللی کیفری فاقد صلاحیت و مشروعیت برای تحقیق درباره اقدامات اسرائیل در سرزمین های اشغالی است.

رژیم صهیونیستی در طول جنگ 6 روزه 1967 میلادی، کرانه باختری، باریکه غزه و بیت المقدس شرقی را به اشغال خود در آورد و از آن هنگام تا کنون مرتکب انواع جرایم و جنایات در پیش چشمان ناظران بین‌المللی شده و همواره از مسئولیت آنها شانه خالی کرده است. دلیل طفره رفتن اسرائیل از بار مسئولیت‌ها حق وتوی آمریکا در سازمان ملل است و هر زمان که اسرائیل در مظان اتهام یا انتقاد ازسوی این سازمان قرار می‌گیرد و پیش نویس قطع‌نامه‌ای علیه آن تنظیم می‌شود آمریکا از این حق نابه‌جای خود استفاده کرده و خیال این رژیم را راحت می‌کند. در واقع سیاست‌مداران آمریکایی همواره به اسرائیل برای ارتکاب جنایات سنگین علیه مردم فلسطین چراغ سبز نشان داده‌اند.

آریل شارون که از وی به عنوان «قصاب صبرا و شتیلا» یاد می‌شود درباره نفوذ اسرائیل بر آمریکا گفته بود: اسراییل ایالات متحده را کنترل می‌کند؛ زیرا در آنجا لابی صهیونیست، سناتورها و نمایندگان کنگره را در اختیار خود دارد. اگر کسی در کنگره در صدد به چالش کشیدن اسرائیل برآید دوره بعدی که او نامزد کنگره می‌شود، دیگر رأی نخواهد آورد.

تجربیات دهه‌های گذشته به خوبی نشان می‌دهد مادامی که اسرائیل با زیاده‌خواهی و تجاوز به حقوق طبیعی فلسطینیان، تصرف سرزمین‌شان و به رسمیت نشناختن کشور مستقل فلسطینی به دشمنی و خشونت علیه آن‌ها ادامه می‌دهد، نمی‌توان کمترین امیدی به برقراری صلح و ثبات در این منطقه داشت.