به گزارش ایکنا، سیدحمید خویی از نوادگان آیتالله خویی و محقق و پژوهشگر نهجالبلاغه و عضو هیئت علمی دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران است. وی در سلسله درسگفتارهای «جرعهای از کلام امیر(ع)» در ایکنا به بیان نکاتی درباره خصوصیات متقین از منظر حضرت علی(ع) پرداخته که قسمت هشتم آن از نظر میگذرد؛
به این فراز از خطبه متقین در توصیف پارسایان رسیدیم که فرمودند: «گوش خود را وقف کردند برای علمی که برای آنها سودی در پی دارد» این جمله در عین حال که کوتاه و موجز است اما پیامهای مهمی در بر دارد؛ اول اینکه انسان خردمند حق ندارد گوش به یاوهها و آن چیزی که چیزی به آگاهی انسان نمیافزاید بسپارد. این گوش هم نعمتی از نعمتهای الهی و شنوایی هم لطفی از الطاف الهی است و شکر نعمت نیز آن است که حرامش نکنید.
برعکس بسیاری از آن چیزها که برای حرکت درست ما در صراط مستقیم لازم است ورودیهای سمعی ما هستند چنانکه در قرآن کریم میخوانیم که دوزخیان در روز قیامت میگویند: «وَقَالُوا لَوْ كُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا كُنَّا فِي أَصْحَابِ السَّعِيرِ؛ و گویند: اگر ما در دنیا (سخن انبیا) میشنیدیم یا به دستور عقل رفتار میکردیم (امروز) از دوزخیان نبودیم» (ملک/ 10) قرآن به این نکته اشارات متعددی دارد که کسانی در گوش خود چوب پنبه گذاشتند تا حقایق الهی را نشنوند.
امیرالمؤمنین(ع) نیز میفرمایند: «ای مردم همه چیز که برای هدایت شما لازم است به شما نشان داده شده است به شرطی که چشمان خود را باز کنید و همه چیز در گوش شما خوانده شده به شرطیکه این چوب پنبه را از گوش خود بیرون بیاورید»
تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی/ گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش
حضرت امیرالمؤمنین(ع) میفرماید راه هدایت پیش پای مردم باز و خداوند هادی است و قرآن نیز کتاب هدایت است بنابراین باید شنید، تدبر کرد و به آنچه که حاصل تدبر در کلام پروردگار است عمل کرد. البته هر آگاهی سودمند و هر علمی نافع نیست بلکه علمی برای انسان سودمند است که او را به خودآگاهی برساند و حقیقت عالم را به او بنمایاند.
انتهای پیام