طلب مداوم رهایی از آتش دوزخ در استغاثه‌های متقین + فیلم

 

در بحث گذشته پیرامون خطبه متقین امیرالمؤمنین(ع) به این نکته اشاره کردیم که صدق و صحتِ باورداشتِ معاد به عنوان یکی از اصول دین باید شامل اعتقاد به روزی به نام قیامت و جزا باشد که حاصلش این شود که هر کسی در این دنیا کار خوب کرده باشد استحقاق بهشت و رحمت و رضوان الهی پیدا می‌کند و هرکسی کار بدی کرده باشد استحقاق غضب و قهر و خشم و عذاب الهی پیدا می‌کند که اسم آن جهنم است.

 

نشان صدق این اعتقاد که یکی از اصول پنجگانه اعتقادات دینی ماست این است که چنین عقیده باید تشویق کننده ما به کار خیر و بازدارنده ما از کار بد باشد وگرنه اگر کسی ادعا داشته باشد که عقیده به معاد دارد اما این عقیده انگیزه کار خیر در او ایجاد نکند و او را از ارتکاب کار بد باز ندارد یا باید به سلامت عقلی یا صحت اعتقاد وی شک کرد و حالت سومی نخواهد داشت چون انسان ذاتاً طالب خیر و گریزان از شر است.

 

وقتی کسی برخلاف فطرت خیرطلب خودش کاری می‌کند که مستوجب عذاب شود، قاعدتاً از سلامت عقلی کاملی برخوردار نیست از این روست که امیرالمؤمنین(ع) در وصف متقین می‌فرماید متقین کسانی هستند که بهشت و جهنم و باورداشت عذاب و ثواب الهی را جدی می‌گیرند. امیرالمؤمنین(ع) درباره متقین می‌فرمایند: «فَهُمْ حَانُونَ عَلَى أَوْسَاطِهِمْ، مُفْتَرِشُونَ لِجِبَاهِهِمْ وَ أَكُفِّهِمْ وَ رُكَبِهِمْ وَ أَطْرَافِ أَقْدَامِهِمْ، يَطْلُبُونَ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى فِي فَكَاكِ رِقَابِهِمْ» یعنی آنان قامت به رکوع خم کرده و با سجود پیشانی و دست و پا بر خاک می‌گسترند و از خداوند تقاضای رهایی از آتش دوزخ می‌کنند.

 

متقین هم دوزخ را جدی می‌گیرند و هم در متن دعاها و استغاثه‌های آنان به درگاه حضرت پروردگار، طلب رهایی از آتش دوزخ است. آیا دقت کرده‌ایم که در شب‌های احیای ماه رمضان، که یکی از آنها شب قدر است، محور اصلی همه دعاهایی که در این شبی که از هزار ماه ارزشمندتر است فقط یک چیز است؟ قرآن را در پیش رو می‌گیریم و ابتدا خدا را به قرآن قسم می‌دهیم، سپس قرآن را بر سر می‌گذاریم و باز هم خدا را به این قرآن و چهارده معصوم و به خودِ خدا و سپس به محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین قسم می‌دهیم و همه این قسم‌ها برای استجابت یک دعا است که از خدا طلب می‌کنیم که ما را جزء آزادشده‌های از آتش دوزخ قرار دهد.

 

این ادبیات کسانی است که بهشت و جهنم را جدی می‌گیرند. آنان پای قرآن و خدا و ائمه اطهار را به میان می‌کشند و همه را برای یک دعا شفیع قرار می‌دهند. همچنین در همان شب‌های احیا، دعای جوشن کبیر خوانده شده و خدا به هزار اسم مقدسش قسم داده می‌شود که یک دعای ما را مستجاب کند که باز همان دعاست که خدایا ما را از آتش دوزخ رهایی بخش. آنقدر این دغدغه در ذهن متقین جدی است که هر شب سر بر آستان بندگی خدا می‌سایند و از خدا طلب می‌کنند که آنها را از آزادشدگان دوزخ قرار دهد.