روی آوردن طلاب به کارهای نامتناسب؛ چرا؟

به گزارش ایکنا، حجت‌الاسلام والمسلمین علی نصیری، استاد سطح خارج حوزه در یادداشتی با عنوان «وضعیت اسف‌بار معیشت طلاب و تذکر چند نکته» تاکید کرد: متاسفانه زندگی اشرافی یا نزدیک به اشرافیت در شماری از عالمان تاثیر گذار حوزه راه یافته است. زندگی خصوصی و ریخت و پاش شماری از آنان که گاه با تاسیس مدارس علمیه، به قول امروزی‌ها مدارس لاکچری و لبالب از آرایه‌های اشرافیت بیشتر خودنمایی کرده، گواه مدعا است.

متن این یادداشت به شرح زیر است:

اخبار بسیار تاسف‌باری مبنی بر رویکرد طلاب و فضلای حوزه به کارهای نامتناسب با زی حوزوی همچون اسنپ، کارگری، باربری، فروش مواد غذایی و ... مکررا به‌ گوش می‌رسد. چندی قبل دستفروشی طلبه‌ای جوان و اقدام ناپسند دادگاه روحانیت مبنی بر فراخوان ایشان در رسانه‌ها خبرساز شد. نمونه‌هایی از این دست به قدری فراوان است که نیاز به اثبات ندارند. هجوم بسیاری از همین عزیزان برای دریافت مبالغ ناچیز این و آن به عنوان هدیه و هبه بارها دل‌ها را آزرده است.

2. به یاد داشته باشیم که فقر و زهد مورد توصیه آموزه‌های دینی و مورد سفارش عالمان دین، فقر و زهد عامدانه است. یعنی انسان به رغم برخورداری از مال و منال و توانایی مالی، دل از دنیا بشوید و فقیرانه بزید. چنان که امام صادق(ع) در روایتی فرمود اگر رسول خدا(ص) پیوسته گرسنه بود و فقیرانه می‌زیست، به خاطر ناداری نبود، بلکه به جهت کوچک شمردن دنیا بود؛ زیرا ایشان می‌توانست هر روز قبیله‌ای را سیر کند. از این جهت نباید به اشتباه فقر و ناداری کشنده جاری در زندگی حوزویان را به پای زهد و قناعت نوشت.

3. آموزه‌های اخلاقی بسیار لطیف و دقیق‌اند و هر کس مخاطب نسخه‌ای ویژه است. به عنوان مثال استادی که سر درس می‌رود، نباید در دل خود بگذراند که شاگردان در برابر او بایستند که علامت کبر است، اما وظیفه طلاب نشستن نیست، بلکه برخاستن و تکریم استاد است.

اگر دعوت طلاب و فضلای منغمر در گرفتاری جاری زندگی به زهد و قناعت از سوی عالمی گوشه‌نشین و الهی انجام گیرد، چه بسا باید او را ستود، اما عزیز یا عزیزانی که خود سالیانی مدیریت حوزه یا بخش‌هایی از آن را بر عهده داشته و دارند، نباید از زهد و قناعت سخن بگویند! کار و وظیفه آنان تلاش شبانه‌روزی برای تامین آسایش سربازان ولی عصر (ع) و تمهید مقدمات رشد علمی و اخلاقی آنان است.

4. از این نکته نیز نباید غافل بود که متاسفانه زندگی اشرافی یا نزدیک به اشرافیت در شماری از عالمان تاثیر گذار حوزه راه یافته است. زندگی خصوصی و ریخت و پاش شماری از آنان که گاه با تاسیس مدارس علمیه به قول امروزی‌ها مدارس لاکچری و لبالب از آرایه‌های اشرافیت بیشتر خودنمایی کرده، گواه مدعا است.

چه خوش گفته‌‍اند که دوصد گفتار چون نیم کردار نیست!

سخن آخر:

عزیزان طلبه و فاضلان جوان! ما دست مدیران حوزه را می‌فشاریم و قدردان زحمات آنان هستیم. گویا از آنان کار و توان بیشتر ساخته نیست. اما اکیدا به یاد داشته باشیم که ما مدیری ماه و پاک داریم که لحظه‌ای از لطف و عنایت ویژه نسبت به سربازان و افسران لشکر خود غفلت ندارد. او هم می‌داند هم می‌تواند و هم می‌خواهد! آری او حجت حاضر الهی؛ حضرت ولی الله الاعظم (روحی فداه) است.  اگر کاستی و گرفتاری دارید که دارید با او در میان بگذارید و بدانید که پاسخ لازم را دریافت خواهید کرد. شرط آن رویکرد مخلصانه و عاشقانه به محضر شریف ایشان است.

ای صد دله دل یک دله کن/هر چیز به غیر ماست دل را یله کن/ یک صبح ز اخلاص بیا بر در ما/برناید اگر کام تو آن گه گله کن.