رابطه انسان با قرآن

به گزارش ایکنا از همدان، محمد شجاعی، سخنران کشوری در صوت جلسه ۵۷۶ از مبحث خانواده آسمانی که در کانال وی در پیام‌رسان ایتا منتشر شده است، در سخنانی به نحوه ارتباط ما با قرآن کریم پرداخته است که در ادامه می‌‌خوانیم: 

انسان برای اینکه دچار گمراهی نشود به هدایت قرآن نیاز دارد، با توجه به اینکه انسان موجودی مختار است، راه‌های مختلفی سر راه او قرار دارد، اما برای اینکه بخواهد راه انسانیت و راه مستقیم را انتخاب و طی کند، این هدایت را از سوی قرآن باید بخواهد.

هر ارتباطی با قرآن کریم، نور است. کلام قرآن، خواندن و نگاه کردن به آیات او، انسان را روشن می‌کند، چراکه آن سخن خود خداوند است گویی وحی بر انسان نازل می‌شود. حفظ‌های ظاهری قرآن بافضیلت است، اما اگر قرآن به قلب انسان وارد نشود این حفظ ظاهری موقع مرگ از انسان دور می‌شود و به کمک او نمی‌آید. انسان در قیامت قرآن را باید از قلبش بخواند، به هر اندازه که قرآن در قلب او محقق شده باشد، انسان به همان اندازه رأفت دارد.

قرآن همان‌طور که خودش اعلام می‌کند حقیقتی است که برای مردم طراحی شده؛ مثل هوا، آب، خورشید، دریا، زمین و... این موارد با ساختار وجودی انسان رابطه مستقیم دارد، قرآن نیز با ساختار وجودی انسان ارتباط دارد.

با توجه به آیات ابتدایی سوره الرحمن «الرحمن* علم القرآن* خلق الانسان» خداوند قرآن را به انسان کامل، پیامبر(ص) تعلیم می‌دهد. کسی که با قرآن مخالفت می‌کند و سراغ آن نمی‌رود، از آن چیزی نمی‌آموزد و آن را کتاب هدایت و امام خود قرار نمی‌دهد، درواقع به خودش ظلم می‌کند، چون با حقیقت و ذات خود مخالفت می‌کند.

قرآن صورت کتبی انسان است، کسی که رسیدن به سعادت او براساس این کتاب است. در قیامت می‌گویند: «بخوان و بالا برو»، در قیامت مقامات انسانی براساس فهم از قرآن است. انس با قرآن، انس با خود است. خدمت به قرآن خدمت به خود است و مخالفت با قرآن مخالفت با خود است. در روایتی از پیامبر(ص) داریم «اَلْقُرْآنُ هُدًى مِنَ اَلضَّلاَلَةِ» قرآن هدایت است از گمراهی‌ها؛ آنجا که انسان دچار گمراهی می‌شود قرآن راه نجات و هدایت اوست. 

وقتی در سوره حمد در نماز از خدا می‌خواهیم ما را به راه راست هدایت کند، این هدایت، قرآن کریم است، در نهایت در همین سوره اگر می‌خواهیم راه گمراهان را نرویم با تمسک به قرآن است که در راه گمراهان قرار نگیریم. «وَ تِبْيَانٌ مِنَ اَلْعَمَى» قرآن زداینده کور‌ی‌هاست. در مواردی که ابهام وجود دارد و انسان به چه کنم چه کنم می‌افتد، در این موارد قرآن به صورت صریح، شفاف، قوی، آسان و مطمئن نجات می‌دهد تا دچار کوری نشود.

«و استقالة من العثرة» قرآن نجات‌دهنده از لرزش‌هاست و انسان را اصلاح می‌کند. «و نور من الظلمة» قرآن نوری در تاریکی‌هاست که انسان دچار تاریکی نشود. «وضیاء من الاحداث» پرتویی در حوادث است؛ در مواردی که دچار سردرگمی هستیم و درگیر مشکلات، در این موارد قرآن به داد انسان می‌رسد. «و عصمه من الهلکه» قرآن نمی‌گذارد انسان‌ها به هلاکت برسند و نگه‌دارنده از نابودی است.

وقتی امام زمان(عج) ظهور می‌کند قرآن در جامعه حاکم می‌شود، اینکه ما از قرآن چقدر می‌دانیم در آن شرایط بسیار مهم است، علم حقیقی این است که ببینیم چقدر قرآن را می‌فهمیم و آن را درک می‌کنیم. هر کسی این سؤال را از خود بپرسد که رابطه‌اش با قرآن چگونه است، میزان فهمش از این کتاب و میزان انس و... چقدر است، سؤال «من و قرآن؟» مسئله مهمی است. حماقت و عقل و شعور افراد براساس فهم از قرآن سنجیده می‌شود.

در ادامه حدیث پیامبر(ص) می‌فرماید: «و بیان من الفتن» قرآن کریم در فتنه‌ها روشنگر است، چه فتنه‌های فردی، اجتماعی، خانواگی و سیاسی و... در این شرایط قرآن مونس و رفیق انسان است. «و بلاغ من الدنیا الی الاخره» قرآن انسان را از دنیا تا آخرت می‌رساند. در خوانش قرآن به این توجه کنیم که خدا با ما سخن می‌گوید و چقدر خوب که بفهمیم چه می‌خوانیم و به معنای آن توجه کنیم.

شرط اینکه قرآن انسان را به مقامات برساند و انسان را همنشین ملائکه و پیامبران کند، این است که انسان بداند این آیات به خود او نازل می‌شود. سعی کنید قرآن را نه با صدای خود یا حتی قاریان برجسته بلکه قرآن را با صدای خود خدا که کلام اوست بخوانید. خاطرات کسانی که مسلمان شدند بسیار جالب است که چگونه براساس این کتاب نجات پیدا کرده و هدایت شده‌اند. در رابطه ما با قرآن رابطه «هو انت» باید برقرار باشد یعنی قرآن خود تو هستی.