گناه، محبت خدا را از دل بیرون می‌برد

محمدرضا فریدونی، عضو کانون دعا‌پژوهی همدان در گفت‌وگو با ایکنا از همدان، با اشاره به شرح فرازی از دعای بیست‌ویکم صحیفه سجادیه، اظهار کرد: دعای بیست‌ویکم از صحیفه سجادیه دارای مطالب مهم در تربیت توحیدی انسان است؛ این دعا از دعاهای امام سجاد(ع) است وقتی که امری یا دغدغه گناه، عصیان و سرکشی ایشان را اندوهگین می‌کرد.

وی افزود: امام سجاد(ع) در این فراز ما را به وحشت گناه توجه می‌دهند؛ چه گناه اعتقادی و چه گناه رفتاری و عملی که این گناهان آنقدر سخت است که سبب می‌شود انسان در برابر خدای خود تنها بماند. اصولا چیزی که انسان را از همه‌ مواهب و رحمت‌های خداوند عقب می‌زند و او را محروم می‌کند و سبب می‌شود انسان به سعادت دنیا و آخرت نرسد همان سرکشی و عصیان در برابر خداوند است. 

عضو کانون دعاپژوهی همدان با بیان اینکه تمام هستی به دست خدا‌وند است، تصریح کرد: خداوند بر این عالم حاکم است و چیزی اتفاق نمی‌افتد مگر اینکه خدای متعال بر آن احاطه دارد؛ در برابر چنین خدایی با چنین عظمتی و ابهتی انسان چه جرئتی پیدا می‌کند که بتواند در برابر خدا سرکشی کند؛ این چیزی نیست جز غفلت و جهالت انسان نسبت به پروردگارش. 

فریدونی ادامه داد: مرحوم ملاقلی همدانی در نامه‌ای که به یکی از علمای تبریز می‌نویسد به عظمت مسئله گناه تأکید دارد به این معنا که این خطر گناه در زندگی انسان چقدر مؤثر است و می‌فرماید تا ترک معصیت صورت نگیرد ذکر و فکر انسان هیچ وقت به حال قلب او مفید نخواهد بود. 

وی با اشاره به عظمت گناه در نگاه امام سجاد(ع) گفت: امام زین‌العابدین(ع) در این دعا می‌فرمایند، گناهان من را تنها گذاشته، کسی نیست که من را یاری کند و کسی نیست که در برابر غضب خدا من را کمک کند؛ من در شُرف مرگم و ملاقات خداوند متعال؛ این ترسی که در جانم است کسی نیست که آن را تسکین دهد.

عضو کانون دعا‌پژوهی همدان ادامه داد: چیزی که محبت خدا را از دل انسان بیرون می‌برد، گناه است و کسی که بنا بود به برکت رحمت الهی خلیفه خدا باشد با گناه دشمن خدا شده است، همانگونه که گناه و عصیان از اسباب دشمنی با خداست در برابرش اگر انسان طاعت خدا را به‌جا آورد این از اسباب و مقدمات رسیدن محبت خدای متعال است. 

وی در پایان گفت: امام سجاد(ع) در این فراز تأکید دارند که انسان دست از گناه بردارد و تا این کار را نکند اعمال دیگر او مفید نخواهد بود.