شهیدی که تسلیم محض امام زمانش بود

به گزارش ایکنا از همدان، در محرم سال گذشته، برخی از اصحاب سیدالشهدا(ع) معرفی شدند و ویژگی‌هایی از این شهدای صحرای کربلا مطرح شد، امسال نیز خبرگزاری ایکنا از همدان در ماه محرم به بررسی برخی دیگر از اصحاب حسین بن علی(ع) می‌پردازد.

حجت‌الاسلام سجاد جمشیدی، پژوهشگر و مدرس مؤسسه کلامی احیا همدان، به معرفی ویژگی‌ها و ابعادی از شخصیت حضرت ابالفضل(ع) پرداخته است که مشروح آن را در زیر می‌خوانیم:

اسم مبارکش عباس است. عباس یعنی کسی که در صحنه جنگ و میدان نبرد هیبتی دارد که دیگران از او می‌ترسند و فرار می‌کنند.

چون فرزندی داشتند به‌نام فضل لذا کنیه اصلی ایشان ابالفضل است. همچنین ایشان القابی دارند که مربوط به فداکاری‌هایشان در روز عاشوراست و یکی از این القاب ابا القربة به معنای پدر مشک است.

بیشتر بخوانید:

• تبیین حضرت زینب(س) اساس نهضت عاشورا را تشکیل داد
• شهیدی که در برابر دشمن خود را نباخت
• دختری که غرق محبت خدا بود

لقب دیگرش سقاست که این لقب در تاریخ به یاد ابوالفضل العباس(ع) باقی ماند چون در طول چند روزی که در کربلا بودند و به خصوص سه روز آخر یکی از مسئولیت‌های مهم و کارهای اساسی ایشان آوردن آب برای خیام حرم بود.

یکی دیگر از القاب آن حضرت العبد الصالح است لقبی که امام صادق(ع) به ایشان دادند و در زیارت آن حضرت است می‌گوییم: السلام علیک ایها العبد الصالح المطیع لله و لرسوله و لامیرالمومنین والحسن والحسین. 

مقام صلوح از مقاماتی است که مختص به انسان کامل است یعنی کسی که به حقیقت صلاح رسیده و از مخلَصین به شمار می‌آید. تعبیر المطیع لله و لرسوله ولامیرالمومنین هم به اطلاقش مختص کسی است که جز اطاعت چیزی از او سر نمی‌زند. 

یعنی ایشان مطیع و تسلیم محض امامان زمان خودشان بودند و در مقابل آنها از خود رأی، نظر و عملکرد مستقلی نداشتند و این معنای شیعه بودن واقعی است. که خود را هماهنگ با امام زمانش می‌کند دلخواست او دلخواست امام زمانش می‌گردد و هرچه که او بگوید اطاعت می‌کند.

این درسی است که حضرت ابوالفضل العباس(ع) به ما می‌دهد. اگر مردم و محبان اهل بیت در برابر آنان تسلیم محض می‌شدند و اطاعت مطلق می‌کردند دیگر در طول تاریخ، ائمه بدون یاور نمی‌ماندند و می‌توانستند جامعه را به اوج سعادت و کمال برسانند. 

شیعه کسی است که اخلاقش و باورها و عملکردش را شبیه امام زمان(عج) خودش قرار دهد. به دلیل همین اطاعت محض و سر تسلیم فرود آوردن در برابر امامان معصوم است که حضرت عباس(ع) به جایی می‌رسد که امام سجاد(ع) در وصف ایشان فرمودند:

خدا رحمت کند عموی ما عباس را برای او نزد خدای متعال منزلتی است که در روز قیامت همه شهدا بدون استثنا به ایشان غبطه می‌خورند. 

از القاب دیگر حضرت عباس(ع) صاحب اللواء است که در بین ایرانی‌ها بیشتر به علمدار معروف است. همیشه در جنگ‌ها پرچم را به دست کسی می‌دهند که از همه دیرتر به زمین می‌افتاد چون افتادن پرچم، نماد شکست بود لذا پرچم را به کسی می‌دادند که علی رغم همه سختی‌ها باز هم همت می‌کرد و پرچم را سرپا نگاه می‌داشت و میدان را به این راحتی‌ها خالی نمی‌کرد و این نشان دهنده این بود که در بین تمام لشکریان حضرت، ایشان از همه شجاع‌تر و توانمندتر بودند.

در حوادث روز عاشورا هم در تاریخ هست که حضرت عباس(ع) که پرچم‌دار بودند عقب ایستاده بودند و هر کدام از اصحاب که در میدان رزم کارش گیر می‌کرد حضرت ابوالفضل(ع) شمشیر کشیده و وارد میدان می‌شدند و او را یاری می‌فرمودند و بعد به جایگاه خودشان برمی‌گشتند یعنی حضرت از صبح روز عاشورا مشغول درگیری و جنگ بودند و ایشان پشتیبان تمام لشکر بودند.