سعید بن عبدالله حنفی؛ شهید نماز ظهر عاشورا

حجت‌الاسلام والمسلمین سجاد جمشیدی، پژوهشگر و مدرس مؤسسه کلامی احیا همدان در گفت‌وگو با ایکنا از همدان اظهار کرد: سعید بن عبدالله حنفی از شیعیان کوفه و مشهور به عبادت و شجاعت بود. پس از مرگ معاویه که ماجرای نامه‌نگاری در کوفه آغاز شد و به اوج رسید از آخرین نامه‌ها، نامه جمعی از اشراف کوفه بود، آنها وقتی نامه را می‌نویسند به دنبال پیکی می‌گردند، سعید بن عبدالله حاضر می‌شود آن نامه را به مکه نزد  امام حسین(ع) ببرد؛ او با طی مسافت طولانی کوفه تا مکه خود را به امام می‌رساند و نامه را به حضرت داده و نزد ایشان می‌ماند تا اینکه امام پاسخ نامه کوفیان را به‌وسیله سعید بن عبدالله ارسال می‌کنند.

با ورود مسلم بن عقیل، سفیر امام حسین(ع) به کوفه شاهد حضور صادقانه سعید در کنار مسلم هستیم تا اینکه از طرف مسلم مأموریت پیدا می‌کند که نامه‌ای را به محضر امام حسین(ع) بیاورد و از آن پس پیوسته در خدمت امام بود.

در شب عاشورا پس از آنکه امام حسین(ع) به یارانش اجازه رفتن می‌دهند او بلند می‌شود و می‌گوید: اگر 70 مرتبه کشته و دوباره زنده شوم از شما جدا نخواهم شد. سعید بن عبدالله در روز عاشورا حرف خود را به اثبات رساند و زمانی که امام می‌خواستند نماز ظهر عاشورا را اقامه کنند بدن خود را عاشقانه سپر بلای حضرت کرده و با دست و سینه و سر و صورتش از تیرهای دشمن استقبال کرده و نمی‌گذاشت به بدن امام زمانش آسیبی برسد تا امام نمازشان را بخوانند.

اینقدر اقامه نماز مهم است که حضرت اباعبدالله(ع) در سخت‌ترین شرایط ممکن زیر تیرباران دشمن نه تنها بی‌تفاوت به نماز نبودند بلکه هم نماز اول وقت خواندند هم آن را به جماعت اقامه کردند و برای این نمازشان مثل سعید بن عبدالله فدایی داشتند.

زمانی که نماز حضرت تمام شد بر بدن سعید علاوه بر زخم‌های نیزه و شمشیر 13 چوبه تیر هم اصابت کرده بود و در این حال می‌گفت: خدایا اینها را چون قوم عاد و ثمود مورد لعنت قرار بده و سلام مرا به پیامبرت برسان و آنچه من از درد و سوز زخم‌ها کشیدم به او ابلاغ فرما که همانا من در پی پاداش تو در راه یاری فرزندان پیامبر بودم.

سپس رو به امام حسین(ع) کرد و گفت: «أَوَفَیْتُ یَابن رسول الله؛ ای فرزند رسول خدا آیا به عهد خود وفا کردم؟» امام فرمود «نعم اَنتَ اَمامی فی الجنة؛ آری تو پیشاپیش من در بهشت هستی.» سعید بن عبدالله با وجود زخم‌های فراوان با لب خندان در حالی که سرش به دامن امامش بود و حجت خدا از او راضی بود، از این دنیا رفت.